மை நேம் இஸ் பிசினெஸ்கான்!

இந்திய திரையுலகைப் பொறுத்த வரை, "துறை-திறமைசாலிகளை" விட கலையை காசாக்கத் தெரிந்தவர்கள்தான் சூப்பர் ஸ்டார் என போற்றப் பட்டு வந்திருக்கின்றனர். தம்மை தாமே ஒரு வணிகப் பொருளாக்கிக் கொண்டு அதை திறம்பட வியாபாரம் செய்ய இவர்கள் காலத்துக்கேற்றாற்போல பலப் பல புதிய உத்திகளை கையாண்டு வந்திருக்கின்றனர்.

இந்த வகையில் கோலிவுட்டுக்கு ஒரு ரஜினிகாந்த் என்றால் பாலிவுட்டுக்கு ஒரு ஷாருக்கான்!

கர்நாடகத்தில் பிறந்து தமிழ் திரையுலகில் நுழைந்த ரஜினிகாந்த் சற்று பிரபலமானவுடன் ஒவ்வொரு திரைப்படத்திலும் தன்னை தமிழ்-பால் குடித்தவன் என்று ஒருபக்கம் விளம்பரப் படுத்திக் கொண்டு வந்த அதே சமயத்தில் தனது பிறந்த மண்ணின் பாசத்தினையும் தவிர்க்க முடியாமல், கர்நாடகத்தில் திரைப்பட ஷூட்டிங் அமைப்பது, கன்னட நடிகர்களுக்கு தமிழ் திரைப்பட வாய்ப்புக்களை பெற்றுத்தருவது, கர்நாடகத்தில் நிறைய முதலீடு செய்வது போன்றவற்றையும் தொடர்ந்து வந்துள்ளார்.

தமிழகத்தில் "கன்னடர்களை உதைப்போம்" என்பது போல முழக்கமிடுவது, பின்னர் கர்நாடகா சென்று கன்னட சூப்பர் ஸ்டார் ராஜ்குமார் காலில் விழுந்து மன்னிப்பு கேட்டு தன படத்தை பெங்களூரில் வெளியிடுவது, திரைப்பட வசனங்களின் மூலம் தனது ரசிகர்களை அரசியல் கனவில் மிதக்க விடுவது, அதே சமயத்தில், உள்ளூர் அரசியல்வாதிகளிடம் இணக்கமாக பழகி "தான் அரசியலுக்கு தற்போதைக்கு வரப் போவதில்லை என்று அறிக்கை விடுவது என நிஜ வாழ்க்கையிலும் பல இரட்டை வேடங்களை அணிந்து வந்துள்ளார்.

பாலிவுட் சூப்பர் ஸ்டார் ஷாருக்கானும் இந்த விஷயத்தில் சற்றும் சளைத்தவரல்ல. மற்ற "கான்" நடிகர்கள் போல் அல்லாமல், தேவையற்ற மத உணர்வுகளை சற்று அளவுக்கதிகமாகவே திரைப்படங்கள் மூலமாகவும் பேட்டிகள் மூலமாகவும் வெளிப்படுத்தியவர் ஷாருக். இவருடைய சமீபத்திய திரைப்படங்கள் பெரும்பாலும் இந்திய ராணுவத்தினரையும், சாதாரண இந்தியரையும் குறை சொல்வது போலவே அமைந்திருந்தன என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது. "அஷோகா" போன்ற திரைப்படங்கள் இந்தியாவின் மிகப் பெரிய மக்கள் நல மன்னராக சாதாரண மக்கள் அறிந்திருந்த அசோகரை இழிவு படுத்தின. "சக் தே" போன்ற திரைப்படங்கள், அசாருதீன் போன்ற கிரிக்கெட் வீரர்களை கொண்டாடிய ஒரு நாட்டின் மதசார்பின்மையை கேள்விக்குறியாக்கின.

தற்போது பாகிஸ்தான் வீரர்களை ஐபிஎல் போட்டிகளில் மற்ற அணிகள் தேர்ந்தெடுக்கவில்லை என்று குறை கூறும் இவரால் தன்னுடைய அணி ஏன் பாகிஸ்தான் வீரர்களை தேர்ந்தெடுக்கவில்லை என்பதற்கு சரியான காரணங்களை கூற முடியவில்லை. தன் தந்தை பாகிஸ்தானில் பிறந்தவர் என்று வெளிப்படையாகவே சொன்னதுடன் இந்தியாவைப் போலவே பாகிஸ்தானையும் நேசிப்பதாக வேறு கூறியுள்ளார். இந்தியர்கள் பாகிஸ்தானியர்களை வரவேற்க கற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்றும் கூறினார். சிவசேனா தவிர வோட்டு வங்கி மற்றும் சினிமா செல்வாக்கு ஆகியவற்றை இழக்க விரும்பாத காங்கிரஸ் போன்ற போலி மதசார்பின்மை கட்சிகள் இவரது பேச்சை தட்டிக் கேட்க வில்லை. இது சுதந்திர நாடு,யார் வேண்டுமானாலும் என்ன வேண்டுமானாலும் பேசலாம் என்ற மொட்டை சாக்குகளுடன் விவாதத்தை முடித்துக் கொண்டனர். சார்புத்தன்மை மிகுந்த (சிவ சேனாவால் வேறுவகையில் பாதிக்கப் பட்டுள்ள) மீடியாக்களும் ஷாருக் தரப்பு வாதங்களை நியாயப் படுத்தவே முயற்சித்தன. ராஜஸ்தான் அணியில் விளையாடி பெருமளவு சம்பாதித்த ஒரு பாகிஸ்தான் வீரர் தன்நாட்டில் இந்தியாவை பற்றி இழிவாக அளித்த பேட்டி இந்திய மீடியாக்களால் அதிகம் கண்டுக்கொள்ளப் படவில்லை. பல தவறான செயல்பாடுகளின் மூலம் ஏற்கனவே தனது மக்கள் மத்தியில் தனது நம்பகத்தன்மையையும் இழந்து விட்ட சிவசேனாவின் கூக்குரல்களை மக்களும் பெரிதளவில் பொருட்படுத்த வில்லை.

ஆக மொத்தத்தில் எப்போதும் போல ஷாருக் படத்திற்கு செலவில்லாமலேயே நல்ல விளம்பரம். பயங்கரவாதத்தை பாலூற்றி வளர்த்து வரும் பாகிஸ்தானுக்கும் இந்தியாவை ஒரு மதவாத நாடாக சித்தரிக்க விரும்பும் சில மேலைநாட்டு மீடியாக்களுக்கும் மெல்ல வாய் நிறைய அவல். எது எப்படிப் போனால் என்ன, ஷாருக்கானுக்கு தன் படம் நன்றாக போனால் போதும்.

ஆனால் மொழி மற்றும் மத பாகுபாட்டு உணர்வுகள் இல்லாமல் திறமை இருக்கும் எவரையும் உயர்த்திப் பிடிக்கும் இந்திய சமூகத்திற்கு?

நன்றி!