ஏமாறாதே! ஏமாற விடாதே!

இரண்டு நாட்களாக பதிவுலகம் பரபரப்பாக இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. நித்யானந்தா செய்தது தவறா அல்லது ரஞ்சிதா செய்தது தவறா அல்லது இவர்கள் அந்தரங்கத்தை வெட்ட வெளிச்சமயமாக்கியது தவறா என்றெல்லாம் ஏராளமான பதிவுகள்/பின்னூட்டங்கள் வெளிவந்த வண்ணம் இருக்கின்றன. இந்த பதிவில் இந்த தவறுகளைப் பற்றி அலசும் அளவுக்கு எனக்கு ஆன்மிகம், சாமியார்கள், திரை (நிழல்) உலக வாழ்க்கை போன்றவற்றைப் பற்றி அதிகம் பரிச்சயமில்லை என்றாலும் எனக்கு தோன்றிய சில பொதுவான கருத்துக்களை மட்டும் இங்கு முன்வைக்க விழைகிறேன்.

எத்தனையோ முறை போலி நிதி நிறுவனங்களிடம் ஏமாந்தாலும் திரும்ப திரும்ப அவற்றில் பணம் போட்டு ஏமாந்து கொண்டுதான் இருக்கின்றனர் நமது இந்திய மக்கள். சொல்லப் போனால் அமெரிக்கா போன்ற நாடுகளில் கூட போன்சி என்ற பெயரில் ஏமாறுபவர் ஏராளம். அதே போலத்தான் ஆன்மீகவாதிகளிடம் ஏமாறும் பொதுமக்களின் தொடர்கதையும். பல சாமியார்களின் மோசடிகளைப் பற்றிய ஊடகங்களில் தகவல்கள் வந்து கொண்டே இருந்தாலும், இந்த சாமியார் அப்படியல்ல என்று ரொம்பவும் அப்பாவித்தனமாக மீண்டும் மீண்டும் ஏமாறும் கதைகள் புதிது புதிதாக வந்த வண்ணமே உள்ளன. இவ்வாறு தொடர்ந்து ஏமாறுவதற்கு மக்களின் பேராசை அல்லது குறைந்த கல்வியறிவு மட்டுமே காரணம் என்று சொல்லி விட்டு நாம் ஒதுங்கி போய் விட முடியாது. போலிகளைப் பற்றிய விழிப்புணர்ச்சியினை ஊட்ட வேண்டியது சமூகம் மற்றும் அரசாங்கத்தின் கடமையாகும். தவறுகள் நடந்தேறிய பின்னர் தலையைக் காட்டாமல், தவறு நடப்பதற்கு முன்னரே தடுப்பதும் அரசின் முக்கிய கடமையாகும்.

என்னுள் இன்னொரு கேள்வியும் எழுகின்றது.

இந்தியா போன்ற அடிப்படை வசதிகள் குறைந்த ஒரு நாட்டில், வறுமைக் கோட்டிற்கு கீழே பல கோடி பேர் வாழும் ஒரு நாட்டில், சாமியார் மடங்கள் தேவைதானா? மத வேறுபாடில்லாமல் அனைத்து சாமியார் மடங்களையும் ஏன் அரசாங்கம் மூடி விடக் கூடாது? அவர்களின் சொத்துக்களை பறிமுதல் செய்து நாட்டின் வளர்ச்சிக்காக ஏன் பயன்படுத்தக் கூடாது? மூட்டைப் பூச்சிக்கு பயந்து வீட்டை கொளுத்தும் கதையல்ல இது. ஒரு சில நல்லவர்களுக்காக பலநூறு தீய சக்திகளை அனுமதிக்க வேண்டுமா என்ற கேள்வியிது.

இது ஏதோ கோபத்தில் எழுந்த கருத்துக்கள் அல்ல.

பொதுவாக கோயில் இல்லாத ஊரே இந்தியாவில் இல்லை என்ற நிலை இருக்கும் போது, எதற்காக புதிது புதிதாக மடங்கள்? உலகிலேயே அதிக வழிபாட்டு தளங்கள் கொண்ட நாடு இந்தியாவாகத்தான் இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். ஆன்மீக தேவை இருப்பவர்கள் இத்தனை வழிபாட்டு தளங்களிலும் சென்று பிரார்த்தனை செய்யலாமே?

ஆன்மீகத்தேடலுக்கு குருவின் துணை அவசியம் என்று நினைப்பது ஒருவேளை நியாயமான ஒன்றாக இருக்கலாம். ஆனால் உண்மையான குருக்கள் மடத்தில் சாமியார் வடிவில் இருக்க வேண்டிய கட்டாயம் இல்லையே? ஒருவரின் குரு தனது தந்தையாக இருக்கலாம். உறவினராக இருக்கலாம், ஆசிரியராக இருக்கலாம், ஏன் தோழனாக கூட இருக்கலாம், இப்படி யாராக வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம் அல்லவா? அவரை தேடி கண்டுபிடிக்க வேண்டியது உண்மையான மாணாக்கனின் கடமைதானே? தவிரவும் உண்மையான குரு தன்னைத்தானே விளம்பரப்படுத்திக் கொண்டு அமர்ந்திருக்க மாட்டார் என்றே ஜென் தத்துவங்கள் கூட சொல்கின்றன அல்லவா? மேலும் எல்லாவற்றிலும் சிறந்த ஆன்மீக தேடல் சுயதேடல்தான் என்பதை இந்த மண்ணில் வாழ்ந்த எத்தனையோ மகான்கள் சொல்லி சென்றுள்ளனர் அல்லவா?

இந்தியாவின் ஆன்மீக சொத்துக்களாக கருதப் படும், யோகா, தியானம் போன்றவற்றை விருப்பபடுபவர்களுக்கு கற்றுக் கொடுக்க முறைப்படுத்த பட்ட பள்ளிகளை அரசாங்கமே அமைக்கலாமே? இவற்றை சிறப்பாக கற்றவர்கள் என்றே ஒரே காரணத்திற்காக மட்டுமே இந்த சாமியார்களை தரிசிக்க இவ்வளவு காசு, கால் கழுவ இவ்வளவு பணம் என்று கொள்ளை லாபம் அடிக்க ஏன் அனுமதிக்க வேண்டும்? மந்திர சக்தி அல்லது மகத்தான சக்தி இருக்கிறது என்று தம்பட்டம் அடித்துக் கொள்பவர்களை அறிவியல் ரீதியாக அவர்களின் மந்திர சக்தியை நிரூபிக்கச் கட்டாயப் படுத்தலாமே? தவறுபவர்களுக்கு கடுமையான தண்டனைகள் வழங்கலாமே?

இந்த நித்தியானந்தத்தை கைது செய்வதால் மட்டுமே பிரச்சினை முடியப் போவதில்லை. புதிய புதிய போலிகள் உருவாகிக் கொண்டேதான் இருப்பார்கள். சொல்லப் போனால், இவரே கூட மீண்டு வந்து புதிய கூடாரத்தை அமைத்தாலும் அமைக்கலாம். எனவே புரையோடிப் போன இந்த தொடர்வியாதிக்கு மேலோட்டமான சிகிச்சையை விட அறுவை சிகிச்சையே சிறந்தது என்று நினைக்கிறேன்.

ஆக மொத்தத்தில், தான் ஏமாறுவதை தவிர்க்க வேண்டிய பொறுப்பில் பெரும்பகுதி பொது ஜனத்திற்குத்தான் உள்ளது என்றாலும், தனது குடிமக்களை இந்த உள்நாட்டு பகைவர்களிடம் இருந்து காக்க வேண்டிய பெரிய பொறுப்பு அரசாங்கத்திற்கும் உள்ளது என்றே நினைக்கிறேன்.

நன்றி!