அன்புள்ள மும்பைக்கருக்கு ஓர் கடிதம்

மும்பையில் தற்போதைக்கு வசிக்கும் ஆனால் மும்பையை சொந்தம் கொண்டாடாத ஒரு இந்தியன் எழுதிக் கொள்வது. நான் பெரும்பாலும் தென்னிந்தியாவில் வாழ்ந்தவன். சில பயணங்களின் போதும் திரைப்படங்களின் மூலமுமே மும்பையின் ஒரு பக்கத்தை மட்டுமே அறிந்து வந்திருக்கிறேன். மும்பைக்கு இன்னொரு முகமும் உண்டு என்பதை இங்கு வசிப்பதற்கு வந்த பிறகே அறிந்து கொண்டேன்.

சில ஆயிரம் ரூபாய் வாடகையில் பெங்களூர் போன்ற ஒரு மாநகரத்தின் மையப் பகுதியில் சௌகரியமாக வாழ முடிந்த நான் மும்பையில் பல ஆயிரம் ரூபாய் வாடகைக்கு குருவிக்கூடு போல ஒரு வீடு கிடைக்குமா என்று விசாரித்த போது ஏளனமாக பார்த்தீர்கள். அந்த வாடகைக்கு நகரத்தை விட்டு குறைந்த பட்சம் 50 கி.மீ. தூரம் வெளியே போக வேண்டும் என்றீர்கள்.

சில நூறு ரூபாய் பெறாத விஷயங்களுக்காக கூட பல ஆயிரம் ரூபாய் செலவழிக்கும் நீங்கள் எங்களை போன்ற மத்திய தர மக்களின் வாழ்க்கை முறையை திருப்பி போட்டது மட்டும் இல்லாமல் பணத்துக்கே அவமரியாதை செய்தீர்கள். இவ்வாறு செலவிடும் பணமெல்லாம் சொந்த கணக்கில் அல்ல, தம் பொறுப்பில் உள்ள நிறுவனக் கணக்கில்தான் என்று பின்னர்தான் புரிந்து கொண்டேன்.

டீ கடையில் கூட உலக விஷயங்கள் அலசப் பட்ட ஊரிலிருந்து வந்த என்னிடம் நீங்களோ உங்கள் தொழில் மற்றும் பங்கு சந்தைக்கு மேல் பேசுவதற்கு ஒன்றுமே இல்லை என்று கூறி விட்டீர்கள். "அரசியல்வாதிகள் கூட எங்களைத் தேடியே வருகிறார்கள். எனவே எங்களுக்கு அரசியல் தேவையில்லை" என்று (அதிகம் படித்தவர்கள் இங்கே இருந்தும் கூட) வாக்களிக்கும் நாட்களை கூட விடுமுறை நாட்களாக மட்டுமே எடுத்துக் கொண்டீர்கள்.

சொந்த வீடு இருக்கும் போது உள்ளூர் ஹோட்டலில் தங்கினால் எங்கள் ஊர் பக்கம் வித்தியாசமாக பார்ப்பார்கள். ஆனால் நீங்களோ அதை வழக்கமாக கொண்டு தாஜ் போன்ற ஹோட்டல்களில் தங்குவதை வாடிக்கையாக கொண்டீர்கள். இன்போசிஸ் பெங்களூரில் இருக்கலாம் ஆனால் அதனால் அதிகம் சம்பாதித்தவர்கள் மும்பைக்கர்களே, இந்தியாவில் சம்பாதிக்கும் எல்லா செல்வமும் எங்கள் வாசல் கதவை தட்டித்தான் உள்ளே செல்ல வேண்டும் என்று மார் தட்டிக் கொண்டீர்கள்.

ஆனால் அதே சமயம் காஷ்மீர் பிரச்சினை காஷ்மீருடையது, குஜராத் பிரச்சினை குஜராத்துடையது என்றும் எங்களுக்கு பங்கு சந்தை மற்றும் வணிகம் மட்டும்தான் உலகம் என்று வாழ்ந்தீர்கள். மகாராஷ்ட்ராவில் கூட உழவர் தற்கொலை பிரச்சினை எழுந்த போதும் வட இந்தியர் தாக்கப் பட்ட போதும் மும்பையை ஹாங்காங் போல தனி ஆட்சிப் பகுதியாக மாற்றி உள்ளே வருபவர்களுக்கு தனி பாஸ்போர்ட் கொடுத்தால் என்ன என்று கேள்வி கேட்டீர்கள். மும்பைக்கென ரூபாயை தவிர்த்து புதிய கரென்சி (மும்பை டாலர்) புழக்கத்தில் விட வேண்டும் என்று கூட கோரிக்கை வைத்தீர்கள். நீங்களோ, அல்லது உங்கள் முன்னோரோ இந்தியாவில் இருந்தே வந்தவர்கள் என்றாலும் கூட முற்றிலும் அந்நியர் போலவே நடந்து கொண்டீர்கள். நீங்கள் நாட்டுப் பற்று வெளிப் படுத்தியதெல்லாம் அதிகம் கிரிக்கெட் மாட்ச்களில் அதுவும் பார் வசதியுடன் கூடிய அரங்குகளில் அமர்ந்து கொண்டு.

நீங்கள் சொந்தம் கொண்டாடும் மும்பையிலும் கூட, பெரு வெள்ளம் (2005) ஏற்பட்ட போது துடிதுடித்துப் போன புதியவனான எனக்கு பெரும் ஆச்சர்யத்தையே கொடுத்தீர்கள். ஊரே வெள்ளத்தில் மூழ்கி இருக்கிறது. ஆனால் அன்றைக்கு கூட பங்கு சந்தை மேலே போனது என்று சந்தோசப் பட்டுக் கொண்டீர்கள். 2006 ரயில் குண்டு சம்பவத்தின் போதும் கூட கிட்டத் தட்ட அதே நிலைதான். மேற்சொன்ன அசம்பாவிதங்களில் எத்தனை பேர் இறந்தனர், எத்தனை பேர் காணாமல் போயினர் என்ற விவரத்தை பற்றியெல்லாம் நீங்கள் கவலைப் படவில்லை. உங்களுக்கென்ன பங்கு சந்தைதான் எப்போதும் போல மேலே போய்க் கொண்டே இருந்ததே?

இங்கே பாதுகாப்பு அற்ற அச்ச உணர்வு இருந்தும் கூட வேறு வழியில்லாமல் எளிய மக்கள் பணிக்கு சென்று கொண்டிருப்பதை மும்பைக்கு வெளியே இருந்தவர்கள் ஒவ்வொரு அசம்பாவிதத்திற்கு பின்னரும் மும்பை மக்கள் எவ்வளவு வேகமாக இயல்பு நிலைக்கு திரும்புகிறார்கள் என்று ஆச்சரியத்துடன் நோக்க என்னை போல இங்கேயே இருப்பவர்களுக்கு மட்டும்தான் தெரியும். இங்கே வாழ வந்த எளிய மக்களுக்கு வேறு வழி இல்லாமல் அன்றாட வாழ்விற்காக எந்த ஒரு பாதுகாப்பற்ற சூழ் நிலையிலும் பணிக்கு செல்ல வேண்டி இருக்கிறது. மறு பக்கத்தில், ஒரு குறிப்பிட்ட சமூகத்திற்கு (அதுதான் உங்களை போன்ற மும்பைக்கர் என்ற மேல்தட்டு மக்களுக்கு) எந்த சூழலும் பாதிப்பு ஏற்படுத்த முடியாது என்று.

இந்தியாவில் அரசியல்வாதிகளுக்கு பிறகு அதிக செல்வாக்கு கொண்ட உங்களை குறி வைத்து தீவிரவாதிகள் தாக்கிய பின்புதான் இந்தியாவில் தீவிரவாதம் என்று ஒரு பெரிய பிரச்சினை இருக்கிறது என்பதை உணர்ந்திருப்பீர்கள். பங்குசந்தையையும் வணிகத்தையும் தாண்டி ஒரு உலகம் உள்ளது அதிலுள்ள பிரச்சினைகள் நம்மையும் கூட ஒரு நாள் தாக்கும் என்பதையும் இப்போது புரிந்து கொண்டிருப்பீர்கள் என்று நம்புகிறேன்.

இப்போது கூட மும்பை தாக்கப் பட்ட போது இந்தியாவே கண்ணீர் விட்டது. ஆனால் நீங்களோ அதில் கூட வர்க்க பேதம் பார்த்தீர்கள். தாஜ் ஹோட்டலிலும் ஒபேராய் ஹோட்டலிலும் இறந்தவர்களின் உறவினர்கள் எப்படியெல்லாம் வருத்தப் பட்டார்கள் என்பதை இரவும் பகலும் வெளிச்சம் போட்டு காட்டிய நீங்கள் சி.எஸ்.டீ. ரயில் இறந்து போன குப்பன் சுப்பன் யார் என்றும் எத்தனை பேர் என்றும் கண்டுகொள்ளவே இல்லை. ஒபேராய் ஹோட்டல் முன்புறமும், தாஜ் ஹோட்டல் முன்புறமும் அணியணியாய் சென்று அஞ்சலி செலுத்திய நீங்கள் சி.எஸ்.டீ. ரயில் நிலையத்தில் இறந்தவர்களுக்காக ஒரு சிறிய மரியாதை கூட செய்ய வில்லை.

மும்பை பலகோடி ரூபாய் வரி இந்திய அரசுக்கு செலுத்துகிறது அதில் ஒரு பகுதியை மும்பையின் பாதுகாப்பிற்கு (அதுதான் உங்களை போன்றவர்களை பாதுகாக்க) உபயோகப் படுத்தவேண்டும் என்று சொல்லும் உங்களுக்கு, அந்த வரியானது மும்பையை தலைமையிடமாக கொண்ட அனைந்திந்திய நிறுவனங்களால் செலுத்தப்படுவதே என்றும் அந்த வரிக்கு முழு இந்தியாவுமே சொந்தம் கொண்டாட முடியும் என்பதும் ஏன் மறந்து போனது? மேலும் தனிநபர் வரி கூட யார் கட்டுகிறார்கள்? இந்தியா முழுதும் திரைப்படம் காட்டி சம்பாதிக்கும் திரைப் பட நடிகர்கள், அனைத்து இந்திய பணத்தில் வாழும் கிரிக்கெட் வீரர்கள் மற்றும் இந்திய பங்கு சந்தை தரகர்கள் போன்றவர்கள்தானே?

ஆனால் இப்போது கூட இதுபோன்று மேல்மட்டத்தினரை குறிவைத்து மும்பையில் இனியொரு தாக்குதல் நடைபெற கூடாது என்ற குறுகிய நோக்கத்திலேயே உங்கள் கோரிக்கைகள் மற்றும் கோஷங்கள் பலவும் அமைந்துள்ளதை உணர முடிகிறது. யானை உண்ணும் போது சிந்துவதை கொண்டு பல உயிர்கள் பல நாள் வாழும் என்பார்கள். அது போல உங்கள் பேச்சை கேட்க வேண்டிய நிலையிலேயே பெரும்பாலான அரசியல் தலைவர்கள் இருக்கும் பட்சத்தில், ஏன் உங்கள் கோரிக்கையை சற்றே விரிவு படுத்தி இந்திய மக்கள் அனைவர்க்கும் பாதுகாப்பு அளிக்க முயற்சி செய்யக் கூடாது?

இப்படிக்கு

உங்கள் மீது மட்டுமல்ல இந்தியாவின் எந்த பகுதியிலும் இனியொரு தாக்குதல் நடைபெறக் கூடாது என்று விரும்பும் ஒரு இந்தியன்.