நாட்டுப் பற்றை எப்படி வெளிப்படுத்துவது?

முன்பெல்லாம் கிரிக்கெட் மாட்சுகளில் மட்டுமே வெளிப்பட்டுக் கொண்டிருந்த நாட்டுப் பற்று, தீவிரவாத தாக்குதல்கள் தொடர்கதையாகி விட்ட பிறகு இப்போதெல்லாம் ஒவ்வொரு தாக்குதலுக்குப் பிறகும் வெளிப் படுகிறது. உண்மையான நாட்டுப் பற்றை ஒவ்வொரு இந்தியரும் எவ்வாறு வெளிப் படுத்த வேண்டும் என்று இங்கு பார்ப்போம்.

முன்பெல்லாம் கிரிக்கெட் மாட்சுகளின் போது, தேசிய மூவர்ண உடைகளை அணிந்து கொண்டும், தேசிய கொடிகளை கையில் வைத்துக் கொண்டும், உடலில் வண்ணங்கள் தீட்டிக் கொண்டும் பலர் தங்களது தேசிய உணர்வை வெளிப்படுத்தியதுண்டு. போட்டிகளுக்கு நேரில் செல்ல முடியாதவர்கள், வீட்டில் தொலைக்காட்சிகளில் அந்த போட்டிகளை நேரடி ஒளிபரப்பில் கண் கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டும் டெண்டுல்கர் போன்றவர்கள் செஞ்சுரி அடிக்க வேண்டும் என்று வேண்டிக் கொண்டும் தங்களது நாட்டுப் பற்றை வெளிப் படுத்தியதுண்டு. வசதி படைத்த சிலரோ பல ஆயிரம் செலவு செய்து பார் வசதியுடன் கூடிய ரெஸ்டாரண்டுகளில் நண்பர்களுடன் இந்த போட்டிகளை (காக்டேயிலுடன்) ரசித்துக் கொண்டே தேசிய உணர்வுகளை வெளிப் படுத்தியதுண்டு. இதற்கெல்லாம் வசதியில்லாதவர்கள் ரோட்டில் சில எலக்ட்ரானிக்ஸ் கடை வாசலில் இந்த மாட்சுகளை பார்த்துக் கொண்டும், ஸ்கோரை கேட்டுக் கொண்டும், எதிரணியை திட்டிக் கொண்டும் தமது தேசிய உணர்வை வெளிப் படுத்துவதுண்டு. இதெல்லாம் செய்யாதவர்கள் நாட்டின் மீது அக்கறை இல்லாதவர்கள் என்று சொல்வது கூட நாட்டுப் பற்றை ஒருவகையில் வெளிப்படுத்துவதுதான் என்று கருதுபவர்கள் கூட நாட்டில் உண்டு.

இப்போது ஒவ்வொரு தீவிரவாத தாக்குதலுக்குப் பின்னரும் நாட்டு பற்றை எப்படி வெளிப் படுத்துகிறோம் என்று பார்க்கலாம். தொலைக் காட்சி , பத்திரிக்கை, வலைதளம் போன்ற பொது ஊடகங்களில் நடைபெறும் விவாதங்களில் பங்கேற்று அரசியல்வாதிகளை, கண்காணிப்பு அதிகாரிகளை திட்டுவதும், பாகிஸ்தான் மீது படையெடுக்க வேண்டும் என்பதும், உயிர்த்தியாகம் புரிந்த வீரர்களுக்கு மெழுகுவர்த்தி ஏற்றி அஞ்சலி செலுத்துவதும் நாட்டுப் பற்றை வெளிப்படுத்திய திருப்தியைக் கொடுக்கின்றன. ஊடக விவாதங்களில் ஈடு பட முடியாதவர்கள் ஊடகங்களை விடாமல் பின்தொடர்ந்தும், வீடு மற்றும் அலுவலங்களில் மற்றவர்களோடு மேற்சொன்னவாறு கலந்துரையாடியும் தங்கள் நாட்டுப்பற்றை வெளிப்படுத்துகின்றனர். மேலும் பலர் நாட்டுப் பற்று மிக்க குறுந்தகவல்களை பரிமாறிக் கொண்டும் (இவற்றை ஆரம்பித்து வைப்பது வணிக நோக்கம் கொண்ட சிலரே என்ற சந்தேகம் எனக்குண்டு), மின்னஞ்சல்களை அனுப்பிக் கொண்டும் தங்கள் தேசிய உணர்வை வெளிப்படுத்துகின்றனர். சிலர் இதற்கு ஒரு குறிப்பிட்ட சமுதாயமே காரணம் என்று குறை சொல்லிக் கொண்டும் சிலர் மனித சங்கிலி, கையெழுத்துப் போராட்டம் நடத்திக் கொண்டும் நாட்டுப் பற்றை வெளிப் படுத்துகின்றனர்.

நாட்டுப் பற்று என்பது மிகவும் அவசியம் . இதில் மாற்றுக் கருத்து எதுவும் கிடையாது. மேற்சொன்னவை எல்லாம் நாம் தாக்கப் பட்டு விட்டோமே என்ற ஒரு வேகத்தில் மட்டுமே வரும் உணர்வுகள் என்பதும் வந்த வேகத்தில் காணாமல் போய் விடுகின்றன என்பதுமே வேதனையான விஷயங்கள்.

அது சரி. நாட்டுப் பற்று என்பது எப்படி இருக்க வேண்டும்? நாம் ராணுவத்திலோ, காவல் துறையிலோ பணியாற்ற வில்லையே? நம்மை போன்ற சாதாரண குடிமக்கள் எவ்வாறு நாட்டுப் பற்றை வெளிப்படுத்த முடியும்?

எப்படி ஒரு அமைதியான சராசரி வாழ்வில் நாட்டுப் பற்று வெளிப் பட வேண்டும் என்று பார்ப்போம்.

முதலில் சுவாமி விவேகானந்தர் ஒருமுறை அமெரிக்கா சென்ற போது நடைபெற்ற ஒரு சிறிய சம்பவம். அவருக்கு தூங்குவதற்கு முன்பு பால் அருந்தும் வழக்கம் இருந்தது. அவர் தங்கியிருந்த பகுதியிலோ பால் விற்கும் கடை எதுவும் காணப் பட வில்லை. சுவாமி அவர்கள் பாலுக்காக அங்கும் இங்கும் அலைந்து திரிந்து தேடிக் கொண்டிருந்தார். அதை கவனித்த ஒருவர் அவரிடம் வந்து எதற்காக தேடிக் கொண்டிருக்கிறார் என்று வினவ சுவாமியும் காரணத்தைச் சொன்னார். உடனே அந்த நபர் தனது வீட்டுக்குச் சென்று ஒரு கப் பால் கொண்டு வந்தார். சுவாமி மறுத்து பால் இல்லாமலேயே தாம் தூங்க முயற்சி செய்வதாக கூற, அந்த அமெரிக்கர் ஒரு பதில் அளித்தார். அது ஒவ்வொரு இந்தியனும் தெரிந்து புரிந்து கொள்ள வேண்டியது. அவர் சொன்னது " நீங்கள் திரும்பிச் சென்று அமெரிக்காவில் பால் கிடைக்க வில்லை என்று கூறக் கூடாது. ஒரு அமெரிக்கன் என்ற முறையில் என் நாட்டின் பெருமையைக் காப்பாற்ற வேண்டியது எனது கடமை"

இதுதான் நாம் நாட்டுப் பற்றை வெளிப் படுத்த வேண்டிய முறை. நம் ஒவ்வொருவரும் நாட்டின் பெருமையை தோளில் சுமக்க வேண்டும்.

காலையில் எழுவது முதல் இரவு தூங்கும் வரை நம்மாலும் பல வகையிலும் நாட்டுப் பற்றை வெளிப் படுத்த முடியும். சில உதாரணங்கள் கீழே.

மனம் மற்றும் உடல் உறுதி பெறுவதற்கான பயிற்சிகள் (நாட்டிற்கு வலுவானவர்கள் அதிகம் தேவைப் படுகிறார்கள்)

சாலை விதிகளில் தொடங்கி நாட்டின் அனைத்து சட்ட திட்டங்களையும் மதிப்பது. வரிகளை ஒழுங்காக செலுத்துவது.

சக இந்தியர்களை நேசிப்பது - நாடு என்பது நிலமும் நீர்நிலைகளும் மட்டும் அல்ல. இங்கு வாழும் மனிதர்களே இந்த இந்திய நாடு. நாட்டு மக்களை நேசிப்பதின் மூலமே நாட்டை நேசிக்க முடியும்.

சமுதாயத்தால் அங்கிகரிக்கப் பட்ட பணிகளில் மாத்திரம் ஈடுபடுவது. அந்தப் பணி எதுவானாலும் உண்மையாக உழைப்பது.

உண்மையான திறமையை மதிப்பது. நாட்டுப் பற்று உள்ளவர்களை அங்கீகரிப்பது. சமுதாயத்திற்கு தொண்டு செய்பவர்களைப் போற்றுவது. முக்கியமாக போலித்தனமானவர்களை ஒதுக்கி வைப்பது.

தம்மைச் சுற்றி நடைபெறும் அநியாங்களை தட்டிக் கேட்பது, முடியாவிட்டால் குறைந்தப் பட்சம் சுட்டிக் காட்டுவது, அதுவும் முடியா விட்டால் தட்டிக் கேட்பவர்களையும் சுட்டிக் காட்டுபவர்களையும் ஆதரிப்பது, அது கூட முடியாவிட்டால் குறைந்த பட்சம் அநியாயங்களுக்கு ஆதரவு கொடுக்காமல் இருப்பது. (தவறுகளை கண்டுக் கொள்ளாமல் இருப்பது கூட ஒருவகையில் அவற்றுக்கு ஆதரவு கொடுப்பது போலத்தான்).

எரிசக்தி மற்றும் இதர ஆதாரங்களையும் வீணடிக்காமல் வருங்காலத்திற்காக சேமிப்பது.

இவை மட்டுமல்ல. நடைபாதையில் கிடக்கும் ஆணி போன்ற ஒரு கூர்மையான பொருளையோ அல்லது மக்கள் வழுக்கி விழக் கூடிய பழத் தோல் போன்றவற்றை எடுத்து ஓரத்தில் போடுவது கூட ஒருவகையில் நாட்டுப் பற்றை வெளிப்படுத்துவதுதான்.

இன்னும் கூட பல வகைகளில் நம்மைப் போன்ற குடிமக்கள் நமது நாட்டுப் பற்றை வெளிப்படுத்தலாம். இவ்வாறான நாட்டுப்பற்றுக்கு விளம்பரமோ அல்லது மற்றவர்களின் சான்றிதழோ தேவை இல்லை. நமது ஆத்ம திருப்தியே போதும்.

நன்றி.