"பெயர்" அளவில் ஏற்பட்டுள்ள சமூக புரட்சி

சமீபத்தில் எனக்கும் ஒரு மராத்தியருக்கும் இடையே ஒரு சிறிய விவாதம் எனது பெயரிலிருந்து தொடங்கியது. என்னுடைய பெயரின் இரண்டாவது பகுதி, மகாராஷ்டிரா மற்றும் கர்நாடகத்தில் வாழும் ஒரு சமூகத்தினரின் பட்டப் பெயரை குறிப்பதாக இருப்பதால், அவர் (மிகவும் வயது முதிர்ந்த ஒரு மருத்துவர்) என்னை அந்த குறிப்பிட்ட சமூகத்தினை சேர்ந்தவரா என்று வினவினார். நானோ அதை மறுத்து, தமிழகத்தில் பெயருடன் சமூகப் பெயரை இணைத்து வழங்கும் பழக்கமில்லை என்றும் அது எனது முதல் பெயரின் விகுதியே என்றும் கூறினேன். பிறகு விவாதம் தமிழ் நாடு மற்றும் மகாராஷ்டிரா மாநிலங்களின் தற்போதைய சமூக மற்றும் பொருளாதார சூழல் பற்றி திரும்பியது.

அவர் கூறியது. மராத்திய மக்கள் பரந்த மனது கொண்டவர்கள். மொழியின் அடிப்படையில் வித்தியாசம் பார்க்காதவர்கள் அதனால்தான் மகாராஷ்டிரா மாநிலம் இந்தியாவின் முன்னணி மாநிலமாக திகழ்கிறது. ஆனால், இங்கு வாழும் பிற மொழி மக்கள் மராத்தியரின் பெருந்தன்மையை தவறாக உபயோகப் படுத்தி மராத்தி மொழியை மற்றும் மராத்திய கலாச்சாரத்தினை மதிக்க தவறுகிறார்கள். தமிழ் நாடு போன்று பிற்போக்கான மொழி மற்றும் சமூக கொள்கையை நாங்களும் பின்பற்றியிருக்க வேண்டும். ஆனால், அவ்வாறு செய்திருந்தால் நாங்களும் பின்தங்கிய மாநிலமாக இருந்திருப்போம்.

நான் அதற்கு பதிலளிக்கையில், மராத்திய மொழி மற்றும் கலாச்சாரத்திற்கு உரிய மரியாதை அளிக்க வேண்டும் என்பதே எனது கருத்தும் ஆகும். அதே சமயத்தில் இந்தியாவின் நிதித் தலைநகரமான மும்பையை உள்ளடக்கியப் பின்னரும் கூட மகாராஷ்டிரா பல சமூக மற்றும் பொருளாதார முன்னேற்ற விஷயங்களில் (Urbanization, Industrialization, Literacy Rate etc), தமிழ் நாட்டை விட பின்தங்கிய மாநிலமாக இருப்பதையும் இந்தியாவிற்கே தமிழ் நாடு ஒரு முன்னோடி மாநிலம் என்பதையும் ஆதாரங்களுடன் சுட்டிக் காட்டினேன். மும்பை இல்லாவிடில் இரு மாநிலங்களுக்கிடையே இடைவெளி இன்னும் கூட அதிகம் இருக்கும் என்றும் சொன்னேன்.

ஆனால் அவரோ, பொருளாதார அடிப்படையில் தமிழ் நாடு முன்னேறிய மாநிலமாக இருக்கலாம். ஆனால் சமூக கொள்கைகள் அடிப்படையில் தமிழ் நாடு பின்தங்கிய மாநிலமே என்று மீண்டும் விதண்டாவாதம் செய்ய, யார் சமூக கொள்கைகளின் அடிப்படையில் உயர்ந்த சிந்தனைகள் கொண்டவர்கள் என்பதை அவரவர் அழைக்கப் படும் பெயரை வைத்தே தெரிந்து கொள்ளலாம் என்று விவாதத்தை முடித்து கொண்டேன். அதன் உட்பொருள், தமிழ் நாட்டில் சாதியின் அடிப்படையில் அமைந்த பட்டப் பெயரால் ஒருவரை அழைக்கும் வழக்கம் சென்ற தலைமுறைகளிலேயே முடிந்து விட, தமிழ் நாடு தவிர்த்து இந்தியாவின் பெரும்பாலான மாநிலங்களில் இந்த பழக்கம் (அந்த வயதான மருத்துவரையும் சேர்த்து) தொடர்கிறது.

நம்மூரில் அருண் கோவிந்த் கார்த்திக் என்றெல்லாம் அழைப்பதற்கு பதிலாக முதலியாரே, நாயக்கரே, கவுண்டரே என்று அழைத்தால் மிக வேடிக்கையாக உணருவோம் அல்லவா? இவர்களோ, தமது முதல் பெயரால் அழைக்கப் பட்டால்தான் (மிக நெருங்கிய உறவினருக்கு மட்டுமே முதல் பெயரால் அழைக்கும் உரிமை உண்டு) வித்தியாசமாக உணருகிறார்கள்.

இந்தியாவிலேயே இந்த "பெயர்" அளவிலான சமூகப் புரட்சியை ஆரம்பித்து வைத்த பெருமை தமிழகத்திற்கு உண்டு. ஆனால்,இந்த பெயர் புரட்சி இந்தியாவின் மற்ற பகுதிகளுக்கு பரவாமல் நின்று போய் விட்டது. சமூக நீதி கண்ட தமிழகத்தில் கூட இந்த சாதி ஒழிப்பு முயற்சி பெயரளவிலேயே நின்று போய் விட்டது. இன்றைய அரசியல்வாதிகள் , அரசியல் பண்ண, கூட்டணி பேரம் பேச, ஆட்சியை பிடிக்க மற்றும் ஊழல் குற்றச்சாட்டுகளுக்கு பதில் சொல்ல ஒவ்வொரு நாளும் சமூகப் பெயர்களை உபயோகப்படுத்தி சாதித் தீயை முழுவதுமாக அணையாமல் நீறு பூத்த நெருப்பாக வைத்திருக்கிறார்கள்.

அதே சமயம் சாதாரண தமிழ் மக்களிடையே மற்ற மாநிலங்களைப் போல சாதி உணர்வு அதிகம் இல்லை என்று நான் நேற்று வரை நம்பி இருந்தேன். ஆனால் சாதி மதம் வித்தியாசம் இல்லாமல் கூடி திரிய வேண்டிய வயதில் உள்ள கல்லூரி மாணவர்கள் சாதியின் அடிப்படையின் கொலை வெறி மோதல்களில் ஈடுப்பட்டனர் என்ற செய்தி கேட்டு அதிர்ச்சி அடைந்தேன், அதுவும் சமூக இணக்கம் அதிகம் காணப்படும் மாநிலமாக கருதப் படும் தமிழ் நாட்டில் இப்படிப் பட்ட சம்பவம் நடந்தேறி இருப்பது அகில உலகில் வாழும் அனைத்து தமிழருக்கும் அவமானம் தேடித் தரும் விஷயம் ஆகும். "சமூக அடையாளம் இல்லாத பெயரால் அழைக்கப் படுதல் " என்று தமிழகத்தில் தொடங்கிய இந்த சாதிக்கு எதிரான சமூகப் "பெயர்" புரட்சி பெயரளவில் நின்று போகாமல் தமிழகம் மட்டுமல்ல இந்தியா முழுதும் முழுமையாக பரவி, எங்கும் நிறைந்து உள்ள சாதி எனும் கொடிய அரக்கனை முழுவதுமாக அழித்து இந்தியர் அனைவரும் ஒரே சாதி என்ற நிலை வந்தால் மட்டுமே நாம் பெற்றது முழுச் சுதந்திரமாக கொள்ள முடியும்.

என்று தணியும் இந்த சுதந்திர தாகம்?